ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

                         ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ

 

  Η λέξη πανικός γλωσσολογικά πρέπει να προέρχεται από το θεό Παν ο οποίος με τις μεταμφιέσεις του τρομοκρατούσε τους ανύποπτους διαβάτες.

Κατά άλλο μύθο ο θεός Παν βοήθησε τους Έλληνες στη μάχη του Μαραθώνα όπου στέκονταν στο πλευρό τους και φώναζε δυνατά παν παν παν. Οι Πέρσες ακούγοντας τις κραυγές φοβήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή. Έτσι το παν παν παν έγινε πανικός.

 

  Τι είναι όμως κρίσεις πανικού ; Είναι ξαφνικά επεισόδια έντονου άγχους, χωρίς εμφανή αιτία, που συνοδεύεται από σωματικά ενοχλήματα. Πρόκειται για ένα κύμα φόβου που παραλύει τη θέληση του ατόμου και δεν μπορεί ν’ αντιδράσει. Διαρκεί μερικά λεπτά μέχρι μερικές ώρες.

 

          Αιτιολογία

Στη συμβατική ιατρική η αιτιολογία των κρίσεων πανικού παραμένει άγνωστη.

Η Ομοιοπαθητική μελετώντας το ιστορικού του ασθενούς αναγνωρίζει διάφορους παράγοντες και καταστάσεις οι οποίες πυροδοτούν την έναρξη μιας κρίσης.

Για την Ομοιοπαθητική είναι σημαντικό να διερευνώνται οι συνθήκες κάτω  από τις οποίες βρέθηκε ο ασθενής πριν εμφανιστούν οι κρίσεις. Με τα δεδομένα αυτά μπορούμε να πούμε ότι τα αίτια των κρίσεων μπορεί να είναι εξωγενή η ενδογενή.

 

1)  Eξωγενή αίτια

 

    Συνήθως το άτομο βιώνει μια δύσκολη κατάσταση που είναι απειλητική για τη ζωή του. Πχ ένα τροχαίο ατύχημα μια φυσική καταστροφή, σεισμό, ληστεία, επίθεση. Σε άλλοτε άλλο διάστημα από το βίαιο αυτό γεγονός εμφανίζονται οι κρίσεις του πανικού. Και επειδή το άτομο δεν είχε ποτέ στο παρελθόν παρόμοια κατάσταση πανικού μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι το ψυχοτραυματικό  συμβάν αποτέλεσε την αιτία των κρίσεων.

 

Στη διάρκεια των απειλητικών για τη ζωή καταστάσεων το άτομο παρουσιάζει τα ίδια συμπτώματα που θα παρουσιάσει αργότερα με την κρίση πανικού δηλαδή τρόμο, ταχυκαρδία, κρύο ιδρώτα, αίσθηση πνιξίματος και τρομερό φόβο θανάτου έφτασε το τέλος όπως αναφέρουν όλοι οι ασθενείς. Αυτά τα συμπτώματα είναι η σωματική έκφραση του συναγερμού που έχει σημάνει στο εσωτερικού του ατόμου προκειμένου να κινητοποιηθεί και ν’ αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Σε βιοχημικό επίπεδο ο οργανισμός κατακλύζεται από αδρεναλίνη και άλλες ορμόνες πυροδοτώντας την έναρξη των συμπτωμάτων  που αναφέραμε.  Είναι με άλλα λόγια ένας μηχανισμός άμυνας απέναντι στην απειλή

  Βέβαια όλοι οι άνθρωποι που έχουν βιώσει παρόμοιες καταστάσεις  δεν κάνουν κρίσεις πανικού. Η ιδιοσυγκρασία, η συναισθηματική κατάσταση του ατόμου πρέπει να καθορίζει ποια άτομα θα πάθουν κρίση πανικού και ποια όχι.

Όπως είπαμε η κρίση πανικού παρουσιάζεται ένα χρονικό διάστημα μετά το επώδυνο γεγονός. Το επόμενο ερώτημα είναι γιατί εμφανίζεται η κρίση πανικού ( τα ίδια συμπτώματα) εφ όσον δεν υπάρχει ο σχετικός εκλυτικός παράγοντας  δηλαδή  τα συμπτώματα εμφανίζονται εν αιθρία . Η απάντηση στο ερώτημα αυτό βρίσκεται στη μνήμη του ατόμου.  Το τρομακτικό γεγονός δεν διαγράφεται από τη μνήμη. Απωθείται στο υποσυνείδητο και ανακαλείται είτε εν αιθρία είτε από κάποιο γεγονός που θυμίζει τη άσχημη κατάσταση  που βίωσε το άτομο  πχ η θέα ενός τρακαρισμένου αυτοκινήτου εικόνες από ένα καταστροφικό σεισμό ή ληστεία . Αυτά τα γεγονότα κινητοποιούν τους ίδιους εσωτερικούς μηχανισμούς άμυνας του οργανισμού και προκαλούνται τα ίδια συμπτώματα

 

2) Ενδογενή ψυχολογικά αίτια

 

Συνηθίζεται σε ασθένειες που δεν υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένη αιτιολογία να ενοχοποιείται ο ψυχολογικός παράγων. Τα συνήθη εργαστηριακά εργαλεία της επιστήμης όπως είναι φανερό δεν μπορούν να έχουν εφαρμογή στην έρευνα των ψυχολογικών αιτίων. Για παράδειγμα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε πειραματικά κάποιο ψυχολογικό ερέθισμα ώστε ανάλογα με το αποτέλεσμα να συμπεράνουμε για τη γενεσιουργό αιτία της ασθένειας. Επομένως αυτό που μένει είναι η παρατήρηση και η μελέτη των ψυχολογικών επιβαρύνσεων που προηγήθηκαν της έναρξης της νόσου. Έτσι με την επαγωγική σκέψη και ανάλυση μπορούμε να δούμε τη θετική η αρνητική συσχέτιση του ψυχολογικού παράγοντα με την ασθένεια.

Η Ομοιοπαθητική προσέγγιση των ψυχολογικών αιτίων των κρίσεων πανικού είναι πρωταρχικής σημασίας. Με την εμπειρία που έχει αποκτηθεί από τη μελέτη εκατοντάδων περιπτώσεων κρίσεων πανικού μπορούμε να διακρίνομε δύο κατηγορίες ψυχολογικών αιτίων.

 

α) Ψυχοπιεστικές εμπειρίες που έχει βιώσει το άτομο.

Εδώ περιλαμβάνονται συμπεριφορές που δέχεται το άτομο στις καθημερινές σχέσεις με άλλα άτομα. Οι συμπεριφορές αυτές μπορεί να είναι μειωτικές για την προσωπικότητα, εκφοβιστικές ή  απαξιωτικές. Σ’ αυτές τις συμπεριφορές το άτομο δεν έχει τη δύναμη ν αντιδράσει, να υπερασπίσει τον εαυτό του, να αμυνθεί. Υποχωρεί συνεχώς πνίγοντας το δίκιο του. Όμως μαζί με το δίκιο του πνίγει και το θυμό του που αναπόφευκτα δημιουργείται. Ο θυμός συσσωρεύται στον οργανισμό και αρχίζουν συμπτώματα κατάθλιψης. Ο οργανισμός δεχόμενος την τεράστια πίεση του θυμού και με τη μεγάλη  σοφία που διαθέτει κινητοποιεί μηχανισμούς άμυνας για να προστατέψει το πολυτιμότερο της ανθρώπινης ύπαρξης την ψυχική υγεία. Το πρώτο μέλημα του υγιώς λειτουργούντος οργανισμού είναι να προστατευθεί από την κατάθλιψη. Επομένως η κρίση του πανικού είναι μια προσπάθεια του οργανισμού να εκτονώσει τη πίεση και το θυμό. Είναι μηχανισμός άμυνας για να αποτρέψει τα χειρότερα.

Βέβαια οι μηχανισμοί άμυνας σε ψυχοπιεστικές καταστάσεις δεν είναι ίδιες στα διαφορετικά άτομα. Άλλος θα εκδηλώσει κρίσεις πανικού άλλος ημικρανίες άλλος κάποια σοβαρή αυτοάνοση νόσο. Το ποια κατεύθυνση θα ακολουθήσει ο οργανισμός εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του ατόμου και τις κληρονομικές προδιαγραφές.

 

β) Σύγκρουση ανάμεσα στο θέλω και το πρέπει.

Το πρέπει περιλαμβάνει όλο τον ηθικό κώδικα που  έχει καταγραφεί στη συνείδηση του ατόμου από τη στιγμή της γέννησης του. Είναι αξίες και απαγορεύσεις που καθορίζουν τις επιλογές και γενικά στάσεις ζωής του ατόμου.

 

Στον αντίποδα βρίσκεται το θέλω που κινείται ελεύθερα έξω από τυποποιήσεις και κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές. Η μάχη ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο παραμέτρους είναι διαρκής και τις περισσότερες φορές νικητής βγαίνει το πρέπει . Το ηττημένο πλέον θέλω δεν πεθαίνει  αλλά  απωθείται στο υποσυνείδητο και από κει κινητοποιεί μηχανισμούς άμυνας με αποτέλεσμα νευρώσεις κάθε είδους φοβίες και κρίσεις πανικού.

 

Ο πανικός είναι θα λέγαμε ότι είναι μια ασυντόνιστη διαμαρτυρία του θέλω απέναντι στη απαγόρευση του Φροϋδικού υπερεγώ.

 

Η Ομοιοπαθητική μελετώντας την ιδιοσυγκρασία του ατόμου τις ιδιαίτερες συνθήκες οι οποίες πυροδότησαν τις κρίσεις πανικού σχηματίζει μια ολοκληρωμένη εικόνα των γενεσιουργών αιτιών των κρίσεων καθώς και την  ιδιαίτερη συναισθηματική κατασκευή του ασθενούς. Με τα δεδομένα αυτά επιλέγει το απόλυτα όμοιο φάρμακο που ταιριάζει στον ασθενή. Τα αποτελέσματα της θεραπείας είναι θεαματικά . Το ομοιοπαθητικό ισχυροποιεί το  Φροϋδικό εγώ του ατόμου ώστε να γίνεται αυτό ρυθμιστής των συγκρούσεων και ψυχοπιεστικών καταστάσεων που αναπόφευκτα κάθε άτομο βιώνει.